(1559 Juni 20.)
|
Nich en Wort war hört, nich en Stimm, nich en Lut, se stunn' as de Schap oppe Weid, se stunn' as de Rest vun en dalslan1) Holt, to Föten de Trümmer vun Heid. So wit man seeg, de Besten ut Land, dar weern se fulln as dat Reeth:2) Nu stunn noch de Rest un sack oppe Knee - se swert nu en Herrn den Eed. Dar klopp wul menni Hart inne Bost und dat Blot dat krop un steeg; doch de Ogen gungn mit Thran'n aewert Land, un de Mund weer stumm un sweeg. Denn wit umher de Besten ut Land, in Freden un Strit vaerut, de legen nu dot oppet Feld vun Heid un stumm ünner Asch un Schutt. Nich en Lut war hört, as dat Haf3) un de Floth, un de Prester leet se swern, oppe Knee dar leeg dat Ditmarscher Volk un de acht un veertig Herrn.4) Noch schint de Heben5) der blau hendal un grön dat Holt un de Eer: De Ditmarschen fallt de Thran int Gras, un de Friheit seht se ni mehr! |
