(Des Dichters Bruder)
|
Ik wull, wi weern noch kleen, Jehann, do weer de Welt so grot! Wi seten op den Steen, Jehann, weest noch? bi Nawers1) Sot. An Heben2) seil de stille Maan, wi segen, wa he leep,3) un snacken, wa de Himmel hoch un wa de Sot wil deep. Weest noch, wa still dat weer, Jehann? Dar röhr4) keen Blatt an Bom. So is dat nu ni mehr, Jehann, as höchstens noch in Drom.5) Och ne, wenn do de Scheper6) sung alleen int wide Feld: Ni wahr, Jehann? dat weer en Ton! De eenzige op de Welt. Mitünner inne Schummertid7) denn ward mi so to Moth. Denn löppt mi't langs den Rügg so hitt, as domals bi den Sot. Denn dreih ik mi so hasti üm, as weer ik nich alleen: Doch allens, wat ik finn, Jehann, dat is - ik sta un ween. |
