|
Min Modersprak, wa klingst du schön! Wa büst du mi vertrut! Weer ok min Hart as Stahl un Steen, du drevst den Stolt herut. Du bögst min stiwe Nack so licht as Moder mit ern Arm, du fichelst1) mi umt Angesicht - un still is alle Larm. Ik föhl mi as en lüttjet2) Kind, de ganze Welt is weg. Du pust3) mi as en Vaerjahrswind de kranke Boss4) torecht. Min Obbe5) folt mi noch de Hann' un seggt to mi: »Nu be!«6) Un »Vaderunser« fang ik an, as ik wul fröher de.7) Un föhl so deep: dat ward verstan, so sprickt dat Hart sik ut. Un Rau8) vunn Himmel weiht mi an, un allns is wedder gut! Min Modersprak, so slicht un recht, du ole frame9) Red! Wenn blot en Mund »min Vader« seggt, so klingt mi't as en Bed.10) So herrli klingt mi keen Musik un singt keen Nachdigal; mi lopt je glik in Ogenblick de hellen Thran hendal.11) |
