Winter weent sin blanksten Thran, Værjahrsathen weiht mi an, Kinnerfreid so frisch as Dau Treckt mi dær vunt Himmelsblau.
Noch is Tid! o kamt man in, Himmelblau un Værjahrssünn! Lacht noch eenmal warm un blid Deep int Hart! o noch ist Tid.