Tweites Kapittel
Von de irsten Inwahners in Meckelnborg
De irsten Inwahners von Meckelnborg wiren de Poggen, un wer in
frühern Johren mal bi Harwst- un Frühjohrstiden tüschen
Wismer un Swerin oder tüschen Stemhagen un Malchin de Landstrat
langswemmt is, de ward mi dorin recht gewen, dat in so'ne Mehlsupp
von Land un Water kein anner Veih assistieren kann as Poggen.
Na, wo Poggen sünd, finnen sick ok Adebors, seggt dat Sprückwurd,
un so kamm dat ok hir, denn de tweiten Inwahners wiren de Adebors,
un dorüm is dor ok gor nich gegen tau striden, wenn weck
olle Geschichtsschriwers behaupten, de irsten Börgerlichen
in Meckelnborg wiren de Pogges un de irsten Eddellüd' de
Herrn von Storchs west.
Na, unsern Herrgott müßt äwer woll dese ewige
Poggen- un Adeborgeschicht sihr äwer warden, taumal dor em
de Düwel dagdäglich in de Uhren lagg, hei süll
nahgradens Minschen maken, dat hei so bi Lütten sin Geschäft
ok anfangen künn; denn de ganze Höll stunn dunntaumalen
so leddig as dat Wohrenlager von en jungen Anfänger von Produktenhändler,
de kein Geld hett. - Unsern Herrgott würd also dit ewige
Gepranßel äwer, un hei säd tau den Düwel:
»Schön«, säd hei, »ick will mi nich dagdäglich
an di argern, mak di also up de Flunken un seih sülwst tau,
wo wid dat mit de Drögnis up de Ird is; wi schriwen hüt
den irsten November, un wenn't hüt geiht, ward dat alleweg'
gahn.«
Na, de Düwel haspelt sick also ok 'runne un kamm bi den Fuhlenrosser
Dirgoren1)
up dat richtige Flag un kned't un wad't dor in den
Dreck herümmer, bet hei en richtigen Snuppen in den Liw'
hadd, un kamm nu wedder 'ruppe in den Himmel, putzt sick de Beinen
sihr sauber vör de Dör auf, dat nicks tau seihn was
- den Start äwer verget hei -, un kamm nu 'rin in den Himmelssaal,
prustete dreimal wegen den Snuppen un säd: »Allens moy
drög, un't kann los gahn.« Uns' Herrgott kek em äwer
nah den Start un säd: »Du büst en Lägner von
Anfang an, bekik doch mal dinen Start.« - Na, dor stunn hei
nu as Schriwer Block vör sine swarte Tät; äwer
verlegen würd hei dorüm doch nich un säd ganz frech:
Ick heww mi dacht, de Minschen süllen mit Krempstäwel
up de Welt kamen.« - »Ick kenn di!« seggt uns'
Herrgott. »Nu mak, dat du furt kümmst! Un böt unnen
in dinen Aben gaud in, dat't baben bald drög ward, un du
sülwst«, seggt hei - denn uns' Herrgott hett sülwst
mit den Düwel Erbarmen -, »sett di achter'n Aben, dat
du den Snuppen los wardst.«
Dor satt nu de olle Stänker un sunn up pure Niderträchtigkeiten
un röp sinen Geheimen-Ober-Spitzbauben-Karnalljen tau sick
un frog em: »Wo mak wi dit?« - »Herr«, säd
de, »ick heww seihn, dat Gabriellen bi dat Landmaken in de
Gegend von Groten Bäbelin de Sand- un de Steinbüdel
platzt is un dat dat dor all handlich is. Wenn wi nu dor so'n
russisch Rühr 'ruppe trecken, denn möt dat mit den Deuwel
taugahn, wenn wi 't echter Frühjohr nich drög hewwen.
»Schön', säd de Düwel, »mak din Sak!
Irst lang mi äwer den Snuwdauk mal her!«
Den negsten Frühjohr was denn nu Groten-Bäbelin dat
drögste Flag up Irden un is't ok bet taum hütigen Dag
blewen. Un uns' Herrgott stunn dor un röp sine heiligen Engel,
de müßten em Leim halen von dat negste Flag, wat hei
sülwen makt hadd, und dat was de Preisteracker tau Jabel,
denn tau Bäbelin was kein Hand vull Leim. Un uns' Herrgott
makte den Mann in sine Herrlichkeit un Pracht un makte dat Wiw
in ehre Schönheit un Leiwlichkeit, un Adam un Eva wiren de
irsten Meckelnbörger; un wenn en frömd Minsch so dörch
uns' meckelnbörger Land geiht, denn kann hei noch männigen
Kirl seihn, de wat von sinen Öllervader Adam an sick hett;
un de säuten Evas? Ach, du leiwer Gott, de lopen jo noch
hümpelwis bi uns 'rümmer.
As de Düwel dat Minschenmaken so mit ansach, säd hei:
»Sall ick ok mal so?« Un uns' Herrgott säd so recht
in stillen Freuden: »Minentwegen.« Un de Düwel
kned't ut den Bäbeliner Sand un sin Spuck wat tausamen un
pust't dorin, un as't fahrig was, wat wir't? - Luter Apen! - Un
wenn en frömd Minsch so dörch uns' mecklenbörger
Land geiht, denn kann hei de Ort, de de Düwel makt hett,
ok noch tau seihn krigen: De Mannslüd' ut den Düwel
sine Fawerik heiten up Stun'ns »Mulapen« un de Frugenslüd'
»Zierapen«.2)
-
Mit den Fuhlenrosser Dirgoren hett de selig Eddelmann recht;
de Düwel hett hüt un desen Dag dor noch sinen Wessel,
wenn hei von Serrahn nah Malchin un von Malchin nah Serrahn geiht,
üm sine beiden besten Frün'n tau besäuken. Dese
beiden Frün'n hollen grote Stücke up den unsaubern Geist;
de Malchiner geistliche Herr wir de unglücklichste Minsch
in Meckelnborg, wenn hei blot unsern Herrgott hadd, hei möt
den Düwel hewwen, un de Serrahner hett sick all so wid mit
den ollen Gesellen inlaten, dat hei den ollen Stänker sine
Fomilienverhältnissen genau kennt. - Nu brukt hir keiner
tau glöwen, dat dese beiden Herrn dörch den dagdäglichen
Ümgang mit den höllischen Herrn slichter worden sünd
oder dat sei in den Anfang em up Tee un Botterbrod oder tau Abend
up en Glas Punsch inladen hewwen - ne, dat nich, ehr is dat wohrschinlich
grad' so gahn as mi, sei hewwen sine Bekanntschaft taufähig
makt. - Mi gung dat nemlich so: As ick noch leddig un los was
un in de gräfliche Begüterung min ökonomisches
Wesen bedrew, let ick mi mal mit den ollen lütten Heidengott
in, den de Düwel gewöhnlich as sinen besten Afgesandten
vörut schicken deiht, un dit olles lüttes Krät
prickelte un stäkerte an mi 'rümmer, dat ick anners
keine Rauh funn, as wenn ick 's Abends nah Fierabend en beten
nah den Herrn Paster in den Hagen gung, wo sei nemlich
was, wat nu min Fru is; un wenn ick denn in de schönste Seligkeit
in düstre Nacht tau Hus gung, denn müßt ick dörch
den Fuhlenrosser Dirgoren, dat heit, wenn ick nich in den gewöhnlichen
Landweg versupen wull. - Na, eines Abends gah ick denn ok minen
Weg - mi was den ganzen Dag so tau Maud west, as wenn mi noch
wat passieren süll; bi den Herrn Paster wiren Späukgeschichten
vertellt; wat sei was, sei hadd den Erlkönig sungen;
un as ick nu minen Fautstig dörch den Dirgoren entlang gung,
grugt ick mi. - Mi was't, as wenn dat üm mi 'rümmer
huschen un flustern würd, as wenn dat üm mi 'rümmer
so recht gelbunt lachen ded, un staats mi dorup tau stütten,
fot ick minen appelbömern Handstock wat körter, dat
ick mi dor noterwis' mit wehren wull. So gah ick denn in de düstern
Ellern 'rinne: äwer - perdautz! - scheit ick so'n Fautener
vir voräwer kopphester up wat Ruges un wat Swartes, mit de
ein Hand krig ick en Hürn tau faten, mit de anner en Kauhfaut,
un - swabb! - sleiht mi dat mit en Start in't Gesicht herin, dat
mi de Ahnmachten antreden. - So vel weit ick noch, dat ick von
dat Unwesen bi Sid herunner follen bün un dat, as ick wedder
tau mi kamm, nicks nich tau seihn was. - Wenn dat nich de Düwel
was, denn weit ick't nich - Hürn, Kauhfaut un Start, un rüken
ded't ok nich besonders. - De Herr Oberentspekter Lampel hett
dat nahsten so utdüden wullt, as wir dat ein von sine swarten
Starken west, de hei in den Dirgoren jagt hadd, un sei hewwen
jo ok ümmer doräwer lacht un ehren Spijök dormit
bedrewen; äwer ick frag jeden Christenminschen, wat ein Ökonomiker,
de dagdäglich mit dat leiwe Rindveih ümgahn deiht, sick
so für 'ne olle dämliche Stark verfiren ward, dat hei
in Beswimnis föllt? - De Eddelmann hett mit den Fuhlenrosser
Dirgoren recht.
-
Hirut kann sick dat einer entnemen, dat de gewisse Engellänner,
mit Namen Darwin, de ganz frech behaupten deiht, dat wi Minschen
alltausamen, sülwst Papst un Kaiser, von de Apen afstammen
un dat de Ahnen, sülwst von uns' Eddellüd', mit Wickelswäns'
'rümmer gahn sünd, up en argen Holtweg is. - So as uns'
Handschrift dat richtig seggt, so is't west: blot de Ahnen ut
den Düwel sin Fawerik hewwen up de Johrmarke up en Kameel
reden un de Lüd' scheiw Müler tau makt.
