»Vo' Stoa' möcht' i' sey', hat der Hiesl g'sagt,
»Die ganz Welt lachet i' aus,
»Da waar' i' wohl fest, gaang mar Alls aus 'n Weg
»Und waar' ma' scho' selber mei' Haus.« –
    »»Da hättst es d'errathn! thaatst stolpern amal,
    »»Na' brechest in Trümmer vonand,
    »»Na' müßt ma' di' kittn, vielleicht ebba gar
    »»'N Kopf und dei' bißl' Verstand.««

»So möcht' i' vo' Eis'n sey', hat er g'sagt,
»Da kunnt' ma' nit leicht ebbes o',
»Da wur' i' Soldat und jaget alloa'
»A' ganz' Regiment glei' davo'.«
    »»Geh' weiter, schau, wann d' jetz' vo' Eisn waarst,
    »»Da waarst ja gar 'schwindi verrost't
    »»Und kunntst ja koan' Fuaß und koan' Arm nimmer rühr'n,
    »»Und wer zahlt, was der Dokter na' kost't.««

»So will i' vo' Gold sey', dessell rost't nit,
»Da waar' i' aa' wohl ebbes werth,
»Kunnt Schuldn macha na' auf mein' Leib
»Und thoa', was mei' Herz bigehrt.«
    »»Natürli'! da hätt' ma' di' lang d'erschlagn,
    »»Und hätt' Dukatn d'raus g'macht,
    »»Na' suach' die fei' zamma am jüngstn Tag,
    »»Da wur' weiter nit d'rüber g'lacht!««

Jetz' is er wohl staad gwest der Hiesl da,
Und dunkt ihm selber guat,
Schau daß er worn is wie's der Brauch,
A' Mensch vo' Fleisch und Bluat.