Am Brünnelche im Willewald
E Märelche noch uf sich halt;
's dut dämmre schun un dunkle
Un 's Buchelab dut funkle.
Mei Märelche net weirer kann,
's hot bei dem Jah' was ausgestann:
Im Wald dut sich's vererre
Do muß mr müd jo werre.
's is dorschterich, es erscht sich letzt,
Dernoti still es hin sich setzt;
Es is ehm net ums häme
's möcht noch e bißche träme.
Un 's Märelche is engelschö,
Ah engelgut, was will mr meh?
Die Sunn will sich net ducke
Vergeßt sich schier im Gucke.
Ke Wunner ah, wie hockt es do:
Hot Ägelcher so lichteblo,
E schwaneweißes Häutche,
Im Bäckelche e Käutche.
Un ringserum e Pracht un Staat:
Die Sunn hot Geld ins Gras gestraht,
Ufs Märelche noch mehner
Do scheint es um so schöner.
's will häme nau, es sinkt der Dah
Steht do en ururalti Fra,
Nehmt's Hännche ihm mit Schweije
Un durem prophezeie:
»Der Bolze is deim Schatz sei Dod!«
Werd 's Mädche do bal weiß, bal rot;
Die Fra dut glei verschwinne
Is nerjends meh ze finne.
»Der dausig«, denkt's, »wie soll das sei?
Was fallt dem alte Fräche ei?
Bin wacher, du net träme:
's is neischt!... Ich geh als häme!«
Dieweil es so sich gehe loßt,
E Scherhabbich noh 'm Däubche stoßt:
Nehmt's dabber do de Bolze
Un dut e Schuß, e stolze.
Der Habbich sterzt, es dunkelt schun,
De Bolze sucht's hot nix gefunn!
's kann länger net verweile,
Muß dabberche sich eile.
's is Hillegard vun Hoheneck,
S' geht uf die Jagd als weiteweg
Un jat noh gure Brore
's war sellemol so More.
Do reit s' uf seinem weiße Roß,
's bin Ritter um s' e ganze Troß,
Die dun dr was sich butze
Als dät's die ebbes nutze.
Der Newle nor vun Willestee
War Hah ihm Korb, der ganz allee;
's dut kener so sich basse,
Drum dun se all ihn hasse.
Der Henno war der wüscht' debei,
Der geht dem Newle als ins Gai,
Dät 's Märelche net losse
Do klugt er aus e Bosse.
Un's Fräle is dehäm im Haus
Un guckt als die Altan enaus:
»Wo dut mei Newle bleiwe?«
Wer mag sei Angscht beschreiwe?
Sei Newle is gewöhnt schun lang
Un owends zu 'm als maie gang:
Reit weg dehäm beizeire,
For häme noch ze reire.
Sei Feind dut uf der Lauer steh,
Der ballt die Fauscht un bleckt die Zäh,
Er möcht sich mir ehm holze
Do sieht er grad den Bolze.
»Ei wie geruf, du bischt net schlecht!
O käm er jetz, do käm er recht!«
Un horch do hört er's trappe:
Der Newle uf seim Rappe!
»Du gehscht mer nimi uf das Schloß!«
Er zielt un hot ehm 's Herz verschoß.
»Das hoscht de vun deim Reire!«
Der Mörder sucht das Weire.
Un 's Fräle wart, wo bleibt er nor?
Uf emol rappelt's laut am Dor:
»Mei Newle!« Och, die Schmerze
Sei Bolze sieht's im Herze.
Ke Tröschtes helft, es is verbei:
Das Fräle geht ins Kloschter glei,
Das schöne junge Märe
Fors Jahe will es bere!
|